เรื่องราวของฉัน

[Narada]

เราเป็นคนอีกคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เสมอๆเราเป็นคนประหม่า ไม่มีความเชื่อมั่น ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนพ้องและคนที่อยู่รอบข้าง จนกระทั่งเราไม่ต้องการที่จะไปสถานที่เรียนหรืออกนอกบ้าน แต่ว่าบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เยี่ยมที่สุดเพราะครอบครัวชอบต่อว่าและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าตาที่ป่วยที่โรงพยาบาล พวกเราเริ่มมีความรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดปรารถนาเราเลย พอถึงช่วงปิดเทอมพวกเราเริ่มมีลักษณะเหม่อลอย ไม่ค่อยพูด มิได้พึงพอใจคนที่อยู่รอบข้าง แต่ละวันเราก็เล่นเพียงแต่โทรศัพท์ไม่ค่อยกินข้าว พวกเราอยู่แบบนั้นต่อเนื่องกันเป็นเวลานาน แต่ว่าเมื่อแม่เห็นว่าพวกเราเริ่มแปรไป แม่ก็กล่าวว่าพวกเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการเรียนถึงได้โง่อยู่อย่างงี้ พวกเรารู้สึกเศร้ามากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนเราก็ท้อสำหรับในการเรียนมากแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจผู้ที่บูลลี่จนกระทั่งเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมพวกเราไล่ตรวจงานจนกระทั่งมีความรู้สึกว่าครบแล้ว แต่ว่าเมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงข้อเดียวเมื่อครูถามคะแนนเราบอกคุณครูว่าได้1คะแนน พวกเราที่ธรรมดาแล้วไม่เคยถูกอาจารย์ว่าร้ายแรงก็ได้โดนคุณครูติว่า "คุณใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเสียใจ  จนเกือบจะร้องแต่ว่าพวกเราก็เก็บอาการไว้เพื่อนก็พากันหัวเราะเรา หลังจากนั้นเราก็ไม่รู้เรื่องควรทำอย่างไรกับชีวิต จนเดี๋ยวนี้

บทความจาก storyblogforyou]storyblogforyou[/url]