ปัญหาชีวิต

[Raksngbs]

จากที่เล่า ชีวิต จขกท ก็เหมือนกับเด็กในรุ่นเดียวกันนะคะ ไม่รู้ว่าในเวลานี้อายุมากแค่ไหน แม้กระนั้นก็น่าจะยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นตอนแรก วัยนี้ จะต่างจากชีวิตในวัยเด็กและเด็กแรกคลอด และยิ่งในยุคปัจจุบัน การช่วยเหลือดูแลตนเองได้ จะต้องทำเป็นเร็วขึ้น ที่เขียนนี้ เขียนเพื่อบอก จขกท ว่า แม่มีเหตุมีผลที่จำต้องไปเฝ้าคุณตา มั่นใจว่าในใจแม่ ก็ทุกข์ยากลำบากที่จะเลือก แต่ระหว่างพ่อของท่านกับลูก คือ จขกท ในตอนนี้ คนที่ปรารถนาแม่ที่สุด เพราะป่วยหนักคือคุณตา ถ้าหาก จขกท รักแม่และตา และก็ค่อยๆคิดให้ดี ทบทวนหัวข้อนี้ใหม่ ความรู้สึกว่าถูกแม่ละทิ้งไป จะค่อยๆหายไป เพราะว่าความรู้ความเข้าใจใหม่เข้ามาแทนที่

คนในวัยนี้ มักยังชิดกับความคุ้นเคยที่กำลังจะได้รับการถนอม ราวกับวัยเด็ก แล้วก็คิดจากมุมสิ่งที่ต้องการของตนเองยิ่งใหญ่ ถ้าหัดคิดในมุมของคนอื่นบ้าง หลายๆเรื่องที่รู้สึกว่าตนเป็นผู้ถูกทำให้เสียใจ ไม่มีคนดูแล อื่นๆอีกมากมาย จะหายไป จะเริ่มเข้าใจว่าไม่ใช่ตัวเองเพียงแค่นั้น ที่ต้องดิ้นรนกับหลายๆเรื่อง หลายๆอย่างๆแม้กระนั้นผู้ใหญ่รอบกาย รวมทั้งทุกคน ต่างก็มีธุระ มีภารกิจ รวมทั้งชีวิตส่วนตัวของพวกเขาเอง และสิ่งที่พวกเขาทำให้นั้น เชื่อเถอะนะคะว่า พวกเขาทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว หน้าที่ของ จขกท ก็คือปฏิบัติภารกิจของตนให้ดีเยี่ยมที่สุด ดังนี้ ต้องรู้เรื่องด้วยว่า เมื่อวัยเพิ่มขึ้น หน้าที่แล้วก็หน้าที่ทั้งหลายแหล่ก็จะมากขึ้นด้วย หลายสาเหตุ มันเพิ่มเพราะเหตุว่าถูกสั่ง ถูกบอก แม้กระนั้นอีกมาก ที่มนุษย์เราจำเป็นต้องรู้ด้วยตัวเอง

จากที่เล่า จขกท ไม่ได้ไม่มีความมั่นอกมั่นใจในตัวเอง แล้วก็ประหม่าเท่าที่คิด สิ่งนี้ เห็นได้จากการที่ถูกบูลลี่ แม้กระนั้นไม่สนใจ จนกระทั่งพวกเขาเลิกไป คนไม่มีความมั่นใจตัวเอง ทำอย่างนี้มิได้หรอกนะคะ แล้วก็นี้เป็นขั้นตอนการจัดแจงกับการถูกบูลลี่ที่ดีมากๆวิธีหนึ่งอย่างยิ่งจริงๆ ไม่มากก็น้อย การบูลลี่ กับการเย้าแหย่ในหมู่สหายมีเนื้อหาและเจตนาต่างกัน บูลลี่นั้น เจตนาเป็นตั้งอกตั้งใจทำให้เสียใจ เสียความเชื่อมั่น และทำร้ายจิตใจ แม้กระนั้นหยอกล้อ เจตนาต่างออกไป คือการเล่นสนุก และก็หวังให้เพื่อนฝูงบันเทิงใจด้วย ในหลายสาเหตุ สิ่งเกิด ไม่ใช่บูลลี่ และตามหลักแล้ว เมื่อมิตรสหาย มนุษย์เราก็ต้องรู้ว่าเพื่อนเล่น ไม่ใช่ตั้งใจจริงไปเสียหมด เขียนเรื่องนี้ เผื่อว่าจะมีคุณประโยชน์ต่อคนที่บางทีอาจผ่านเข้ามาอ่านด้วยจ้ะ

กับแม่นั้น ช่องว่างเกิดขึ้นด้วยเหตุว่าการติดต่อสื่อสารกันไม่พอ และหรือสื่อสารไม่ผ่าน ส่วนหนึ่งส่วนใดบางทีอาจเพราะเหตุว่าแม่ไม่มีเวลาและทักษะที่จะฟัง จขกท อย่างตั้งใจ รวมทั้งในขณะเดียวกัน จขกท เองก็อาจไม่ยอมสื่อสาร แล้วก็หรือยังไม่สามารถที่จะหาวิธีสื่อสารกับแม่เพื่อให้แม่รู้จักรวมทั้งเข้าใจตนเองที่เป็นอยู่ได้ แม้ไม่ติดต่อสื่อสารให้ดี การที่แม่จะรู้ว่าลูกอยากอะไร คิดอะไรอยู่ เป็นอะไรและก็ทำอะไรอยู่ ไม่ใช่ง่าย ปรารถนาอะไร ต้องบอก ไม่ว่ากับแม่แล้วก็หรือกับทุกคน อย่ารอให้ผู้อื่นจำต้องอ่านใจรวมทั้งสิ่งที่ต้องการของตนค่ะ

ส่วนคุณครูนั้น จะว่าไปแล้ว ครูไม่น่าบอกแบบนั้น แต่อาจเนื่องจากคำตอบของ จขกท อาจมีส่วนทำให้ครูพูดแบบนั้น และก็นี้เป็นข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตมนุษย์เสมอๆนั้นคือ ไม่มีทางเป็นไปได้ที่มนุษย์เราจะเจอกับคนที่กล่าวดีปฏิบัติดีกับเราไปเสียทั้งสิ้น ในหลายๆครั้ง เป็นด้วยเหตุว่านิสัยรวมทั้งความคุ้นเคยของพวกเขา แต่อีกไม่น้อย ที่ตัวเราเองก็มีส่วนทำให้คนอื่นๆทำกับเราแบบนั้น ที่สำคัญเป็น ไม่เก็บเรื่องราวเหล่านั้น มาไว้ภายในดวงใจ ด้วยเหตุว่าตามความจริง มันจบลงแล้ว และการเก็บเอาไว้ภายในในใจทำให้จิตใจหมองหม่นเสียเปล่าๆสิ่งที่บางทีอาจเก็บเป็นการเล่าเรียนรู้และบทเรียนจ้ะ นอกจากนี้ ปลดปล่อยให้มันผ่านไป ถ้อยคำหรือประโยคเหล่านี้ เจ็บเมื่อคิดตามคำ แต่ถ้ารู้เรื่องเรื่อง บริบท คนพูดและตนเองในในตอนนั้นๆไม่มีเหตุให้ต้องเจ็บ จำต้องเศร้าใจ แม้แต่จำเป็นต้องเติบโตต่างหาก

ชีวิตมีสุขทุกข์ปะปน เกิดเป็นคน จะมีสุขภาพจิตแข็งแรงได้ เลือกได้นะคะ ว่าจะสุขง่าย หรือทุกข์ง่าย เลือกให้สุขง่ายเถอะนะคะ

เป็นทรรศนะหนึ่งเพียงแค่นั้น มอบรัก [url=blogspottoday.weebly.com/]blogspottoday[/url]