ฝึกเดินลำพังถ้าไม่มีใครจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[deam205]

กำแน่นเท่าไรก็สู ญ เ สี ย มากมายแค่นั้น

อย่างกับ การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็ร่วงออกมาจากมือมากมายแค่นั้นที่ควร

ถนอมต้องรู้ถนอม เพราะ เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นบางทีอาจเป็นของมีราคาที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด แล้วก็เศร้าใจที่สุดก็เป็นได้เมื่อใด ที่รู้สึกห่อเ.่ยวถ้าเกิดอย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเถอะแต่เมื่อร้องกระทั่งหนำใจแล้ว ก็จำเป็นต้องลุกขึ้นยืนยืด อีกทีให้ได้

ความซาบซึ้งชดเชยความผูกพันไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร สหายหรือคนแ ปลกหน้าคุณจะต้องศึกษาที่จะยิ้ม หากแม้ในใจจะร่ำไห้ครวญคราง

สักเพียงใดเพราะเหตุว่ามนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นแก่ชรา ก็เลยอย่ า ไปมุ่งมาดว่าจะมีคนไหนดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขถ้าหากใครสักคนไม่มีค่าเพียงพอให้ท่านถนอม ก็จำต้องฝึกหัดปล่อย

ฝึกหัดวาง ฝึกหัดทิ้ง

อย่ า เลือกคบคนที่รูปร่างหน้าตา

ควรทำความเข้าใจที่จะชื่นชอบคนที่ความสามารถ แล้วก็แม้คุณมีความรู้สึกว่าตนเองสู้คนอื่นเขาไม่ได้อย่ า

ได้อกน้อยใจ เนื่องจากว่าคุณ ก็เป็นคนธรรมดาเหมือนบุคคลอื่นทั่วๆไป

บิดามารดาคือผู้ที่รักแล้วก็ห่วงใยต่อคุณมากที่สุด

อย่ า นึกถึงท่านเฉพาะตอนไม่มีเงิน อย่ า มีความรู้สึกว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่ตลอดเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของบิดามารดาแม้กระนั้นไม่สงส ารพ่อแม่หรอ ที่มีลูกไม่เคยรู้โตสักที

ไม่มีอะไรอย่างเดิม

เพราะทุกอย่างแปรไปตลอดเวลาทุกนาที อย่ า เอากรรมวิธีการเก่าๆมาขจัดปัญหา คนสองคน

รักกันอาจไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดระยะเวลา อย่ า เอาแต่รำพัน อย่ า เอาแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากกว่าเดิม

วิถีทางของชีวิตนั้นย า วไกล

ต้องเรียนรู้ที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่บุคคลอื่นไม่ได้พึงพอใจคุณเหมือนเดิม ก็ไม่ต้องเศร้าใจ

เนื่องจากทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่ต้องเ ดินเช่นเดียวกัน ไม่มีใครเดินเดินคู่คุณไปจนถึง

จุดหมาย อย่ า ให้คนไหนคนใดคนหนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง เปลี่ยนเป็นทั้งหมดทั้งปวงใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของผู้คน ถือกำเนิดขึ้นจากการไม่ชอบที่จะอยู่คนเดียว
พึ่งพาตัวเอง
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/